Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.20.djvu/020

 Apollo na słowa nie zważał — poił się tylko głosem i szeptał do Hermesa:
 — Ta albo żadna!
 Lecz syn Mai nakrył nagle dom, i cudne zjawisko znikło, a Promienistemu zdawało się, że razem z niem nikną gwiazdy, czernieje księżyc i świat cały przesłania się ciemnością krain kimeryjskich.
 — Kiedy się zakład ma rozstrzygnąć? — spytał Hermes.
 — Dziś, natychmiast!
 — Ona pod niebytność męża sypia w sklepie. Możesz tam stanąć na ulicy, przed tą kratą. Jeśli odsunie zasłonę i kratę ci otworzy, ja zakład przegrałem.
 — Przegrałeś! — zawołał „W dal godzący.“
 I nie tak szybko letnia błyskawica przebiega nocą między wschodem a zachodem, jak on pomknął nad słone fale Archipelagu. Tam uprosiwszy Amfitrytę o pustą skorupę żółwia, nawiązał na niej promieni słonecznych i z gotową formingą powrócił do Aten.
 W mieście było już zupełnie cicho, światła pogasły, tylko domy i świątynie bielały w blasku księżyca, który wysoko wypłynął na niebo.