Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.20.djvu/028

 „— Kobieta cnotliwa, zwłaszcza gdy kocha innego, może oprzeć się Apollinowi...
 ...Ale z pewnością i zawsze oprze mu się kobieta głupia...
 ...Eryfila jest głupia, nie cnotliwa, i dlatego mu się oparła...
 ...Przetoś ty oszukał Promienistego... i Lampecyi mieć nie będziesz... A teraz, idźcie w spokoju!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 Bogowie odeszli.
 Zeus został sam w swej chwale radosnej. Przez chwilę patrzał milcząc w ślad za odchodzącym Apollinem i mruknął zcicha:
 — O tak! Jemu potrafi się oprzeć kobieta głupia.
 I zaraz potem, ponieważ był niewywczasowan bardzo, skinął na Sen, który siedząc na poblizkiem drzewie w postaci krogulca, czekał na rozkazy ojca bogów i ludzi.

---