Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.3.djvu/185

—  175  —

 Uroczysty ów pochód przerwał dopiero głos indyanina, mówiący cicho:
 — „Blada twarz“ nie może przejść umarłego lasu.
 — Czy daleko ciągnie się na wschód?
 — Słońce trzy razy przeszłoby od gór do wielkiéj wody, zanimby „blada twarz“ mogła przejechać umarły las na najszybszym koniu.
 — Nie chcę go téż przejść całego, ale niech Pero powie mi jeszcze, czy téż przebył go kto aż do gór dawniéj?
 — Dawniéj? nie. Czerwoni nie mieszkali tu nigdy, bo na Mohave niéma wody i zwierząt. Koń i jeździec musi tu umrzeć. Czerwoni mieszkali niżéj (tu ukazał ręką w kierunku Los-Angelos) w górach, gdzie rosną drzewa, i co wiosna jeździli na bawoły na drugą stronę. Tam step pokryty jest trawą.
 — A teraz nie jeżdżą już?
 — Teraz ich niéma.
 Nastała chwila milczenia.
 — Czy to byli bracia Pera? — spytałem, po chwili.
 — Nie.
 — Jakże się zwali?
 — Mohave.
 — A bracia Pera?
 — Cahuijja.
 — Ci są jeszcze?