Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.3.djvu/273

—  263  —

 Poczém otworzył książkę i jął pisać. Spytał Hansa ile ma lat? — Trzydzieści sześć. Spytał panny — nie pamiętała dokładnie: tak, coś koło dwudziestu pięciu. All right! Jakie są ich imiona? — Hans — Lora. All right! Czém się trudnią? — mają grocernie. All right. — Potém jeszcze jakieś pytania. Nie zrozumieli oboje, ale odpowiadali: yes! Doktor kiwnął głową. Wszystko skończone.
 Skończywszy pisać, wstał, i nagle, ku wielkiemu zdziwieniu Lory, objął ją w pół i pocałował.
 Wzięła to sobie za dobrą wróżbę, i pełna różowych nadziei poszła do domu.
 Po drodze powiada do Hansa:
 — Ja panu pokażę.
 — Pokażesz panna komu innemu! — odparł spokojnie niemiec.
 Nazajutrz rano przyszedł szeryf przed sklepy. Oboje stali przededrzwiami. Hans pykał fajkę, panna śpiewała:
 — Doczmen, Doczmen, Do—Doczmen, Do—Doczmen—men.
 — Chcecie iść do sędziego? — spytał szeryf.
 — Jużeśmy byli.
 — No i co?
 — Mój szeryfku! mój panie Devisku! — zawołała panna — pójdźcie się dowiedzieć. Potrzebuję właśnie trzewików. A przemówicie tam za mną słówko do sędziego. Widzicie, ja biédna dziewczyna.... sama....