Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.3.djvu/274

—  264  —

 Szeryf poszedł i w kwadrans wrócił. Ale niewiadomo dlaczego wrócił otoczony tłumem ludzi.
 — No co? no jak? — poczęli wypytywać oboje.
 — Wsistko dobrze, oh! — rzekł szeryf.
 — No, co sędzia zrobił?......
 — Ny? co miał złego zrobić? On was pożenił.
 — Pożenił?!!!!!
 — Albo to się ludzie nie żenią?
 Żeby piorun nagle trzasł, Hans i panna Neuman nie przeraziliby się do tego stopnia. Hans wytrzeszczył oczy, otworzył usta, wywiesił język i spoglądał jak głupi na pannę Neuman, a panna Neuman wytrzeszczyła oczy, otworzyła usta, wywiesiła język i spoglądała jak głupia na pana Hansa. Osłupieli, skamienieli. Potém oboje w krzyk.
 — Ja mam być jego żoną!?
 — Ja mam być jéj mężem!?
 — Gwałtu! gwałtu! Nigdy! Zaraz do rozwodu! Ja nie chcę!
 — Nie, to ja nie chcę!
 — Pierwéj umrzeć! gwałtu! Rozwód, rozwód, rozwodu! Co to się dzieje!
 — Moi kochani — rzekł spokojnie szeryf — co tu pomoże krzyk?... Sędzia daje ślub, ale sędzia nie daje rozwodu. Na co krzyczeć? Czy to wy milionarze ze San-Francisco, żebyście brali rozwód? Czy wy niewiecie co to kosztuje? Aj! Co tu krzyczeć? Mam piękne trzewiki dziecinne; tanio sprzedaję! Good bye!