Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.3.djvu/277

W ciszy nocnéj słychać było wyraźne stukanie młotka.
 — Jezus! — krzyknęła panna — dobierają się do mojéj grocerni!
 To rzekłszy, wyskoczyła z łóżka i pobiegła do okna, ale, spojrzawszy w nie, uspokoiła się zaraz. Przy świetle księżyca widać było drabinę, a na niéj okrągłe białe kształty Hansa, odbijającego młotkiem gwoździe podtrzymujące szyld z małpą.
 Panna Neuman otworzyła zcicha okno.
 — Jednak zdejmuje małpę, to poczciwie z jego strony! — pomyślała.
 I czuła nagle, jakby jéj coś topniało koło serca.
 Hans wyciągnął powoli gwoździe. Blacha z brzękiem upadła na ziemię: wówczas zlazł, odbił ramy, zwinął blachę w trąbkę w żylastych rękach, i począł odstawiać drabinę.
 Panna śledziła go oczyma.... Noc była cicha, ciepła....
 — Panie Hans — szepnęła nagle dziewica.
 — To panna nie śpi — odszeptał równie cicho Hans.
 — Nie! Dobry wieczór panu!
 — Dobry wieczór pannie.
 — Co pan robi?
 — Zdejmuję małpę.
 — Dziękuje panu, panie Hans.
 Chwila milczenia.