Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.3.djvu/278

—  268  —

 — Panie Hans! — zaszemrał znowu głos panieński.
 — Co? panno Loro.
 — Musimy naradzić się o rozwodzie.
 — Tak, panno Loro.
 — Jutro?
 — Jutro.
 Chwila milczenia, księżyc się śmieje, psy nie szczekają.
 — Panie Hans!
 — Co? panno Loro.
 — Bo mnieby pilno wziąć ten rozwód...
 Głos panny brzmiał melancholicznie.
 — I mnie, panno Loro!
 Głos Hansa był smutny.
 — Bo to, widzi pan, żeby niezwłóczyć....
 — Najlepiéj niezwłóczyć.
 — Imby się prędzéj naradzić, temby lepiéj.
 — Tém lepiéj, panno Loro.
 — To możemy się zaraz naradzić....
 — Jeśli panna pozwoli....
 — To pan przyjdzie do mnie?
 — Tylko się ubiorę.
 — Nie trzeba ceremonii.
 Drzwi na dole otworzyły się, pan Hans znikł w ciemnościach, a po chwili znalazł się w panieńskim pokoiku cichym, ciepłym, schludnym. Panna Lora miała biały szlafroczek i była zachwycająca.