Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.35.djvu/015

 Boski Sen ukoił Ateny, i w ciszy głuchej można było nieledwie usłyszeć oddech śpiącego miasta. Blask księżyca pogrążył, jakby w rozlewnej, srebrnej i sennej kąpieli, wzgórza, Akropol, świątynie lasy oliwne i kępy czarnych cyprysów. Ucichły, fontanny, zasnęły straże scytyjskie przy bramach, zasnęło miasto, zasnęła okolica.
 Wśród głębokiej nocy czuwał tylko młody Diokles — i, wsparłszy czoło na stopach posągu Pallady, bielejącego w ogrodach Akademii, objął ramionami nogi bogini i wołał:
 — Ateno, Ateno! ty, która niegdyś zjawiałaś się widomie oczom ludzkim, usłysz mnie! zmiłuj się nade mną! wysłuchaj mojej modlitwy!
 I, oderwawszy czoło od marmurowych nóg Dziewicy, wzniósł oczy ku jej twarzy, którą rozświecał w tej chwili wązki promień księżyca, lecz odpowiedziało mu milczenie. Nawet, zwykły w godzinach nocnych, lekki powiew od morza ucichł, i żaden liść nie poruszał się na drzewach.
 Więc serce wezbrało w chłopcu żalem niezmier-