Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.4.djvu/167

i błękitną. Coraz nowe postacie wydobywały się z pod pokładu: robotnicy, chłopi niemieccy, próżniacy uliczni z różnych miast nadmorskich, którzy jechali do Ameryki szukać szczęścia, nie pracy; tłok zapanował na pomoście, więc Wawrzon z Marysią, by nie leźć nikomu w oczy, usiedli na zwoju lin w samym kątku wedle dzioba.
 — Tatulu, długo jeszcze pojedziewa bez wodę? — pytała Marysia.
 — Czy ja wiem. Kogo się spytasz, nikt ci nie odpowie po katolicku.
 — A jakże my będziewa w Ameryce się rozmawiać?
 — Albo to nie mówili, że tam naszego narodu chmara jest?
 — Tatulu!
 — Czego?
 — Dziwować się, to się i dziwować, ale zawdyk w Lipińcach było lepiej.
 — Nie bluźniłabyś po próżnicy.
 Po chwili jednak Wawrzon dodał, jakby mówiąc sam do siebie:
 — Wola Boża!...
 Dziewczynie oczy nabrały łzami, a potem oboje zaczęli rozmyślać o Lipińcach. Wawrzon Toporek rozmyślał, dlaczego jechał do Ameryki i jak się to stało, że jechał. Jak się stało? Oto przed pół rokiem w lato zajęli mu krowę z koniczyny. Gospodarz, który ją zajął, chciał trzy ruble za szkodę, Wawrzon nie chciał dać. Poszli do sądu. Sprawa przewlokła się od wyroku.