Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.4.djvu/181

pomyślał, że chyba morze nie skończy się wcale, ale zebrał odwagę i postanowił się pytać.
 Razu jednego zdjął rogatą czapkę i, podjąwszy nią pokornie pod nogi przechodzącego majtka, rzekł:
 — Wielmożny panie, a prędko dobijewa do przewozu?
 O dziwo! majtek nie parsknął śmiechem, ale stanął i słuchał. Na posiekanej wiatrem i czerwonej twarzy jego znać było pracę pamięci i jakichś wspomnień, które nie mogły odrazu w świadomą myśl się ułożyć... Po chwili spytał:
 — Was?
 — Prędko dobijewa do lądu, wiemożny panie?
 — Dwa dni! dwa dni! — powtarzał z trudnością marynarz, pokazując jednocześnie dwa palce.
 — Dziękuję pokornie.
 — Skąd wy?
 — Z Lipiniec.
 — Was ist das Lipiniec?
 Maryś, która nadeszła w czasie rozmowy, zarumieniła się okrutnie, ale podniósłszy nieśmiało na majtka oczy, rzekła cienkim głosikiem, jako mówią dziewki wiejskie:
 — My z Poznania, proszę pana...
 Majtek począł spoglądać w zamyśleniu na mosiężny gwóźdź łączący burty; potem spojrzał na dziewczynę, na jej jasną jak len głowę, i coś, niby rozrzewnienie, wybiło się na jego popękaną twarz.
 Po chwili rzekł poważnie:
 — Ja byłem w Gdańsku... rozumiem po polsku...