Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.4.djvu/188

—  182  —

nęło w całem mieście. Robotnicy z portu, śpiewając ochrypłymi głosy: „Yankee Doodley,“ ciągnęli w mniejszych i większych gromadach do miasta. Powoli bulwark opustoszał zupełnie. Budynek celniczy zamknięto.
 Oni stali, czekając na komisarza.
 Wreszcie zapadła noc i w porcie zrobiła się cisza. Od czasu do czasu tylko ciemne kominy statków rzucały z sykiem snopy iskier, które gasły w ciemnościach, lub zabełkotała fala, uderzając o bulwark kamienny. Czasem rozległa się piosnka pijanego majtka, wracającego na okręt, światła lamp bladły we mgle. Oni czekali.
 Choćby i nie chcieli czekać, dokąd mieli pójść, co począć, gdzie się obrócić, gdzie przytulić umęczone głowy? Zimno przejmowało ich coraz dotkliwiej, począł dokuczać im głód. Gdyby choć dach im nad głowę, bo przemokli do koszuli. Ach! komisarz nie przyszedł i nie przyjdzie, bo takich komisarzy wcale niema. Niemiec był agentem kompanii przewozowej, brał procent od sztuki i o niczem więcej nie wiedział.
 Wawrzon uczuł, że nogi chwieją się pod nim, że jakiś olbrzymi ciężar wtłacza go w ziemię, że chyba gniew Boży zawisnął nad nim.
 Cierpiał i czekał, jak tylko chłop potrafi. Głos dziewczyny, dygocącej od zimna, obudził go jakby z odurzenia...
 — Tatulu!
 — Cichoj. Niema miłosierdzia nad nami!
 — Wróćwa do Lipiniec...
 — Idź się utop...
 — Boże, Boże! — szeptała cicho Marysia.