Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t.4.djvu/215

 Następnie pytał dalej:
 — Gdzie mieszkacie?
 — Nigdzie, jaśnie panie.
 — Gdzieście spali?
 — Nad wodą.
 — Wygnali was z mieszkania?
 — Wygnali.
 — Nie macie rzeczy prócz tych, co na sobie?
 — Nie mamy.
 — Nie macie pieniędzy?
 — Nie mamy.
 — Co będziecie robili?
 — Nie wiemy.
 Stary pan, pytając szybko i jakby gniewliwie, zwrócił się nagle do Marysi:
 — Ile masz lat, dziewczyno?
 — Ośmnaście skończę na Matkę Boską Zielną.
 — Nacierpiałaś się, co?
 Nie odpowiedziała nic, tylko schyliła mu się pokornie do nóg.
 Starego pana dym znowu zaczął widocznie gryźć w oczy.
 W tej samej chwili przynieśli piwo i ciepłe mięso. Stary pan kazał im się zaraz wziąć do jedzenia, a gdy odrzekli, że nie śmieją tego przy nim zrobić, powiedział im, że są głupi. Ale mimo tej jego gniewliwości, wydawał im się aniołem z nieba.
 Gdy jedli, radowało go to widocznie bardzo. Potem kazał sobie opowiadać, jak się tu dostali i przez co przeszli. Więc Wawrzon opowiedział mu wszystko