Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/157

łem dłużéj zwlekać. Wyniesiono natychmiast kufry Hani i przymocowano za powozem. Ksiądz Ludwik czekał już na ganku, w białym płóciennym kitlu i z ogromnym również białym parasolem.
 — Gdzie Hania! czy gotowa? — spytałem go.
 — Gotowa. Będzie już z pół godziny jak poszła się modlić do kaplicy.
 Poszedłem do kaplicy, ale Hani tam nie znalazłem; z kaplicy przeszedłem do sali jadalnéj, z sali jadalnéj do bawialnéj: Hani nie było.
 — Haniu! Haniu! — począłem wołać.
 Nie odpowiedział nikt.
 Cokolwiek niespokojny już, udałem się do jéj pokoju; myślałem, czy nie zasłabła! W pokoju siedziała, popłakując, stara Węgrowska.
 — Czy to już — spytała — czas się pożegnać z panienką?
 — Gdzie panienka jest? — spytałem niecierpliwie.
 — Panienka poszła do ogrodu.
 Wybiegłem i ja do ogrodu.
 — Haniu! Haniu! czas siadać.
 Cisza....
 — Haniu! Haniu!
 Jakby w odpowiedzi mi, zaszemrały niespokojnie liście pod piérwszém tchnieniem burzy, spadło kilka grubych kropel dżdżu i znów zapanowała cisza.
 „Co to jest?“ spytałem sam siebie i czułem, że włosy powstają mi na głowie z przerażenia.
 — Haniu! Haniu!
 Przez chwilę zdawało mi się, że z drugiego końca ogrodu słyszę odpowiedź. Odetchnąłem. „Ach! głupiec