Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/190

 Oparłem głowę na piersi ojca i przez jakiś czas milczeliśmy obaj.
 Po niejakiéj chwili ojciec rzekł:
 — Byłeś do niéj przywiązany bardzo, więc powiedz mi: gdybym ci rzekł: daję ci ją, podaj jéj rękę na całe życie, cóżbyś mi odpowiedział?
 — Ojcze! — odrzekłem — miłość mogła ulecieć odemnie, ale uczciwość nigdy: jestem gotów.
 Ojciec ucałował mnie serdecznie.
 — Niechże cię Bóg błogosławi. Poznaję cię; ale to nie twój obowiązek, nie twoja powinność: to powinność Selima.
 — Czy on tu przyjedzie?
 — Przyjedzie wraz z ojcem swoim. Ojciec jego wié już o wszystkiém.
 Jakoż o zmroku przyjechał Selim. Gdy ujrzał Hanię, zaczerwienił się a potém zbladł jak płótno. Przez chwilę znać było na jego twarzy ciężką walkę serca z sumieniem. Znać i od niego ulatywał ów ptak skrzydlaty, któremu imię: miłość. Ale zwyciężył się ten szlachetny chłopak: powstał, wyciągnął ręce a potém upadł przed Hanią na kolana i zawołał:
 — Haniu moja! jam zawsze ten sam: ja nie opuszczę cię nigdy, nigdy!
 Łzy obfite spłynęły po twarzy Hani, odsunęła jednak lekko Selima.
 — Nie wierzę, nie wierzę, żeby mnie teraz kochać można — rzekła, a potém zakrywszy twarz rękoma, zawołała:
 — O! jacy wyście wszyscy dobrzy i szlachetni! jam tylko najmniéj szlachetna, najwięcéj grzeszna; ale to się już skończyło wszystko: jam już inna!