Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/198

 Nakoniec wójt wyprostował się, obtarł pióro o sukmanę i rzekł:
 — A no! z pomocą Bożą skończyłem.
 — Przeczytajcież coście nagwazdali.
 — Co miałem ta gwazdać. Wypisałem akuratnie wszyćko co potrzeba.
 — Przeczytajcie, mówię.
 Wójt wziął papiér w obie ręce i zaczął czytać:
 „Do wójta gminy Wrzeciądza. W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen. Naczelnik kozeł, żeby spisy wojskowe były dycht po Matce Bozkiéj, a tu u waju mentryki w parafii u dobrodzieja i téż nasze chłopaki chodzą do waju na bandosę, rozumita, żeby były wypisane i bandośniki téż przysłać przed Matką Bozką, jak skończone ośmnaście lat, bo jak tego nie uczynita, to dostanieta po łbie, czego sobie i wam życzę. Amen.“
 Poczciwy wójt co niedziela słyszał, jak proboszcz kończył w ten sposób kazanie, zakończenie więc takie zdawało mu się równie konieczném, jak i odpowiadającém wszelkim wymaganiom przyzwoitego stylu, a tymczasem Zołzikiewicz zaczął się śmiać.
 — To tak? — spytał.
 — A to niech pan napisze lepiéj.
 — Pewno, że napiszę, bo mi wstyd za całą Baranią-Głowę.
 To rzekłszy, Zołzikiewicz siadł, wziął pióro w rękę, zatoczył niém kilka kół, jakby dla nabrania rozpędu i począł szybko pisać.
 Wkrótce zawiadomienie było gotowe; wówczas autor poprawił włosy i czytał, co następuje:
 „Wójt gminy Barania-Głowa, do wójta gminy Wrzeciądza!“