Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/225

 Chwilę panowało milczenie. Nakoniec Gomuła zaczął.
 — Panie pisarzu?
 — Czego?
 — Czy to prawda wedle tego boru?
 — Prawda. Musicie tylko podpisać prośbę całą gromadą.
 — Ja tam nie będę podpisywał — ozwał się Rzepa, który miał wstręt wspólny wszystkim chłopom do podpisywania swego nazwiska.
 — Ciebie się téż nikt nie będzie prosił. Nie podpiszesz, to nic nie dostaniesz. Twoja wola.
 Rzepa zaczął się drapać w głowę, pisarz zaś, zwróciwszy się do wójta i do ławnika, rzekł tonem urzędowym:
 — O lesie prawda, ale każdy musi ogrodzić swoję część płotem, żeby nie było sporów.
 — To-ta płot będzie więcéj kosztował niż las wart — wtrącił Rzepa.
 Pisarz nie zwracał na niego uwagi.
 — Na koszta płotu — mówił do wójta i ławnika — rząd przysyła pieniądze. Jeszcze każdy na tém zarobi, bo wypada po pięćdziesiąt rubli na głowę.
 Rzepie aż się oczy zaiskrzyły po pijanemu.
 — A, jak tak, to podpiszę. A pieniądze gdzie są?
 — Są u mnie — rzekł pisarz. — A to dokument.
 To rzekłszy, wydobył złożony we czworo papier, i odczytał coś, czego chłopi wprawdzie nie rozumieli, ale radowali się bardzo; gdyby jednak Rzepa był trzeźwiejszy, dojrzałby jak wójt mrugał na ławnika.
 Potem, o dziwo! pisarz, wydobywszy pieniądze, rzekł: