Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/261

 — Księże dobrodzieju! — zapytał — któż się z kim bił, gdzie i kiedy?
 A kanonik rękę do ucha i mówi:
 — Hę?
 — Ot! prosto nie mogę od śmiechu — rzekł do pana Skorabiewskiego rewizor.
 — A może cygarko?
 — A może kawy?
 — Nie: nie mogę od śmiechu.
 Śmieli się i państwo Skorabiewscy przez grzeczność dla rewizora, choć tego opowiadania musieli słuchać, jak zapisał, co niedziela; wesołość była więc ogólna, gdy nagle przerwał ją cichy, lękliwy głos, z zewnątrz ganku, który rzekł:
 — Niech będzie pochwalony!
 Pan Skorabiewski zaraz podniósł się, wyszedł przed ganek i spytał:
 — A kto tam?
 — To ja, Rzepowa.
 — Czego?
 Rzepowa schyliła się, o ile jéj na to dzieciak pozwalał, i podjęła go pod nogi.
 — Po ratunek, jaśnie dziedzicu, i po zmiłowanie.
 — Moja Rzepowa, dajcie mi téż choć w niedzielę pokój! — przerwał pan Skorabiewski z taką dobrą wiarą, jakoby Rzepowa nachodziła go w każdy dzień powszedni. — Widzicie przecie, że teraz mam gości. Toć ich dla was nie zostawię.
 — Ja zaczekam...
 — No, to czekajcie-że. Ja się przecie na dwoje nie rozerwę...
 To rzekłszy, pan Skorabiewski wsunął napowrót swe obszary w ganek, a Rzepowa cofnęła się aż do