Strona:PL Pisma Henryka Sienkiewicza t. 1.djvu/270

 Tylko co otworzyła drzwi, patrzy: izba pusta, pod oknem ławka, na ławce siedzi jakiś i drzemie. Daléj drzwi do innego pokoju, w których widać chodzących panów we frakach i w mundurach.
 Rzepowa zbliżyła się do tego, który drzémał na ławie; miała do niego trochę śmiałości, bo człowiek wyglądał prosty i buty miał na wyciągniętych przed się nogach, dziurawe.
 Trąciła go w ramię.
 On się zerwał, spojrzał na nią i jak krzyknie:
 — Nie wolno!
 Kobiécina w nogi, a on drzwiami za nią trzasnął.
 Znalazła się trzeci raz na tym samym korytarzu.
 Siadła koło jakichś drzwi i z cierpliwością prawdziwie chłopską, postanowiła siedzieć przy nich, choćby do skończenia świata. „A przecie kto może i zapyta!“ — myślała sobie. — Nie płakała, tylko tarła oczy, bo ją swędziły, i czuła, że cały korytarz ze wszystkiemi drzwiami zaczyna się z nią kręcić.
 A tu ludzie koło niéj, to w prawo, to w lewo; drzwiami trzask! trzask! a rozmawiają ze sobą, słychać: haru! haru! jak na jarmarku.
 Wreszcie jednak Bóg zmiłował się nad nią. Z tych drzwi, przy których siedziała, wyszedł stateczny szlachcic, którego czasem w kościele we Wrzeciądzy widywała; potknął się o nią i pyta:
 — A wy tu czego, kobiéto, siedzicie? co?
 — Do naczelnika...
 — Tu jest komornik, nie naczelnik.
 Szlachcic ukazał drzwi w głębi kurytarza.