Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/012

koma, by wynaleść jaki okruch zwietrzałej skały, a następnie mówi:
 — Ciskam... słuchaj.
 Nadstawiamy obaj uszu...
 Cisza!
 — Nie słyszałeś nic?
 — Nie!
 — Ładnieśmy się wybrali! musi być ze sto sążni.
 — Ciśnij jeszcze raz.
 Światecki wynajduje większy okruch, ciska.
 Ani odgłosu.
 — Cóż tam dna niema, czy co! — mówi Światecki.
 — Trudna rada! będziemy siedzieli do rana.
 I siedzimy. Światecki puszcza jeszcze parę kamieni; wszystko napróżno. Upływa godzina, druga, wreszcie słyszę głos Świateckiego:
 — Władek, a nie zdrzemnij się... nie masz papierosa?
 Pokazuje się, że papierosy mam, ale zapałki wyszły nam obydwóm. Rozpacz! Godzina może być pierwsza w nocy, albo nawet i nietyle.
 Zaczyna popadywać drobniuchny deszcz. Naokoło ciemność nieprzebita. Dochodzę do przekonania, że, żyjąc między ludźmi, czy w miastach,