Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/031

bie, urękawiczniony jak zwykle. Spryt od niego bije jak łuna, bo to wyga kuty na cztery nogi.
 Od progu już poczyna machać protekcyonalnie laską i mówi:
 — Winszuję mistrzu, i ja winszuję.
 To „ja“ wymawia z przyciskiem, jak gdyby powinszowanie od niego znaczyło więcej niż jakiekolwiek inne.
 Być może zresztą, że tak jest...
 — Coś ty nazmyślał! — wołam — jak mnie tu widzisz, tak dopiero z „Latawca“ dowiedziałem się o wszystkiem.
 — Cóż mnie to może obchodzić? — powiada Ostrzyński.
 — O wystawieniu obrazu nic także nie mówiłem.
 — Ale teraz mówisz — powiada z flegmą Ostrzyński.
 — I on matki niema i matka jego nie zasłabła! — woła Wojtek Michalak.
 — Mało mnie to obchodzi, — powtarza z godnością Ostrzyński, zdejmując drugą rękawiczkę.
 — Ale depesza prawdziwa?
 — Prawdziwa.
 Zapewnienie to uspakaja mnie zupełnie. Przez wdzięczność nalewam mu ponczu. On przytyka