Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/072

Dolce, chociaż rysunek oczu i brwi przypomina Sanzia w najszlachetniejszym typie.
 Przestaję wreszcie jeść i patrzę, patrzę... patrzyłbym do śmierci.
 — Nie byłaś wczoraj u mnie — mówi do Ewy Hela — myślałam, że popołudniu wpadniesz.
 — Zrana miałam próbę, a popołudniu chciałam zobaczyć obraz Magórskiego.
 — Widziałaś?
 — Niedobrze, bo był tłok... a ty?
 — Ja byłam zrana. Co za poeta! Chce się płakać razem z tymi żydami.
 Ewa spogląda na mnie, a mnie dusza rośnie.
 — Pójdę jeszcze ilekroć będę mogła — mówi znów Hela. Wybierzmy się razem, dobrze? Może dziś jeszcze? Taką miałam przyjemność nietylko patrzeć na ten obraz, ale pomyśleć, że to u nas znalazł się taki talent.
 I nie uwielbiać tu tej kobiety!
 Wtem słyszę dalej:
 — Szkoda, że takie dziwne rzeczy opowiadają o tym Magórskim... wyznaję ci, żem umierała z ciekawości poznania go.
 — Ach! — mówi niedbale Ewa.
 — Ty go znasz? prawda?
 — Mogę cię zapewnić, że bardzo traci na