Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/083

wija się jeszcze szczelniej w togę oburzenia i mówi daléj:
 — Więc zaledwieś pan przestąpił próg uczciwego domu, już wnosisz ze sobą zepsucie, więc nie będąc jeszcze mężem tego nieszczęśliwego dziecka, już zdradzasz je w spółce kobiet lekkiej treści, już depcesz jego i nasze zaufanie, już łamiesz poprzysiężone słowo... I dla kogo? Dla teatralnej hetery?!
 Tu porywa mnie ostatnia złość...
 — Mój panie, mówię, dość tych komunałów. Ta hetera jest więcej wartą od dziesięciu takich fałszywych Katonów jak pan... Pan nie jesteś jeszcze niczem dla mnie i wiedz o tem, że mnie nudzisz! Mam pana dosyć razem z pańskim patosem, razem z pańskim...
 Tu braknie mi słów, a zresztą nie potrzebuję ich więcej, gdyż Susłowski otwiera nagle kamizelkę, jakby chciał mówić:
 — Uderzaj! nie oszczędzaj — oto pierś moja...
 Ale ja ani myślę uderzać, oświadczam tylko, że idę sobie, z obawy, abym jeszcze czegoś więcej panu Susłowskiemu nie powiedział.
 I rzeczywiście wychodzę, nie żegnając się z nikim...
 Świeży powiew chłodzi moją rozpaloną głowę.