Strona:PL Pisma Sienkiewicza t.19 - Ta trzecia (i inne nowele).djvu/138

się, że razem z nim słucha tego głosu i przejasna struga — i ciemne olszyny — i ptaki, ukryte po trzcinach. Ucichło wszystko, ale po chwili, niby odpowiedź, niby wyzwanie, ozwało się lekkie gwizdnięcie, za niem drugie i trzecie. Stało się jeszcze ciszej. To słowik chciał śpiewać, słowik wyzywał fujarkę.
 Wnet też i począł śpiewać. Słuchało wszystko tego śpiewaka bożego. Bieluszki podniosły głowy nad wodę, niezapominajki przytuliły się do siebie, przestały szemrać trzciny, nie śmiał się ozwać żaden ptak, tylko niemądra a roztrzepana kukułka przyleciała z nad wody cichem skrzydłem, siadła na sęku, podniosła główkę, roztworzyła szeroko dzióbek i ozwała się lekkomyślnie:
 — Ku-ku! ku-ku!
 Ale potem snać sama zawstydziła się, że się tak głupio wyrwała, bo nagle zamilkła.
 Napróżno Kasia, stojąc na brzegu strumienia, z niezapominajkami w ręku, odwróciła się w stronę, zkąd dolatywał głos kukawki i pytała:
 — Kukaweńko, siwa kukaweńko, długo ja żyć będę?
 Kukawka na to nic.
 — Kukaweńko, będę ja bogata?
 Kukułka nic.