na tej uczcie, zdaje im z nich sprawę według tego, co słyszał od owego Arystodema. Za staraniem jednego z biesiadników postanawiają goście zabawiać się przy piciu w ten sposób, ażeby każdy wypowiedział po kolei mowę pochwalną na cześć Erosa, boga miłości. Skutkiem tej uchwały powstają liczne mowy, których przedmiotem jest Eros, a z których Arystodem tylko sześć zapamiętał jako najważniejszych. Po ostaniej mowie, wypowiedzianej przez Sokratesa, zjawia się w licznem towarzystwie Alcybiades trochę podchmielony, a dowiedziawszy się, w jaki sposób obecni się zabawiają, wypowiada również mowę pochwalną, atoli nie na cześć Erosa, lecz — Sokratesa. Teraz wpadają nowi goście i nastaje pijatyka. Goście częścią wymykają się do domu. częścią zasypiają na miejscu. Tylko Sokrates, Agaton i Arystofanes rozprawiają dalej, a Sokrates zmusza ich do przyznania, że pisarz tragedyj powinien umieć pisać i komedye. Nareszcie i tych sen zmorzył, a Sokrates wraz z Arystodemem, który się już przespał, udaje się z nastaniem dnia do Likejonu, spędza tam cały dzień w zwykły sposób i dopiero wieczorem powraca do domu.
Ważność i znaczenie tych mów nie jest jednakie. Główne miejsce zajmuje mowa Sokratesa. Wyraża ona prawdziwe zdanie Platona o Erosie. Eros Sokratesa oznacza dążenie do pewnego celu. Celem tym jest dobro, atoli nie poznanie dobra, lecz jego wieczne posiadanie. Eros zatem obejmuje wszelkie moralne dążności człowieka. Pierwsze pięć mów przedstawiają miłość w znaczeniu, jakie jej nadawali zwykli ludzie, a zatem niefilozoficzne zdania i metody. Nadto uzupełniają mowę Sokratesa. On bowiem uwzględnia poprzednich mówców. Celem mowy Alcybiadesa jest przedstawienie Sokratesa, jako głównego erotyka, jako prawdziwego reprezentanta owego wyższego rodzaju duchowej miłości, którą w swojej mowie filozoficznie rozwinął[1].
Utwór ten napisał Platon około r. 385 przed Chr.[2]
- ↑ Arnold Hug. Platons Symposion Einleitung. p. XI. Karl Steinhart. Platons sämmtliche Werke überstzt von Hier. Müller mit Einleitungen begleitet von — Vierter Band Leipzig 1854 p. 185 i nast. Dr. Karl Sittl. Geschichte der gr. Literatur. II. Theil. München 1886. Wilh. Christ Geschichte der grich. Literatur. II. Auflage München 1890.
- ↑ A. Hug. Pl. Sym. Einl. p. XL. — W. Lutosławski O pierwszych trzech tetralogiach dzieł Platona p. 137.
