Czy więc utrzymujesz jeszcze, że Eros jest piękny, jeżeli tak się ma sprawa?
Zdaje mi się Sokratesie, rzekł na to Agaton, że nic nie rozumiem z tego, com wtedy mówił.
A przecież pięknie mówiłeś Agatonie. Odpowiedz mi jeszcze na jedno małe pytanie. Czy dobro nie zdaje ci się być zarazem pięknem?[1]
Owszem.
Jeżeli zatem Eros czuje brak piękna, a dobro jest pięknem, to czuje także brak dobra.
Z tobą Sokratesie, odrzekł Agaton, nie podołam walczyć, niech więc będzie tak, jak ty utrzymujesz.
Z prawdą raczej, kochany Agatonie, nie możesz walczyć, bo ze Sokratesem nie jest nic trudnego.
Ja cię też odtąd pozostawię w spokoju, a wypowiem zapatrywania o Erosie, jakie niegdyś słyszałem od Diotimy,[2] niewiasty mantynejskiej, która znała się tak na tej, jak i na wielu innych sprawach i Ateńczykom niegdyś przy ofierze przed wybuchem zarazy sprawiła dziesięcioletnią zwłokę tej choroby[3] i która także mnie pouczyła o istocie miłości — te więc jej zapatrywania spróbuję wam powtórzyć sam, o ile będę mógł, wychodząc z tego, na co zgodziliśmy się z Agatonem.
Potrzeba tedy, Agatonie, jak ty właśnie wskazałeś drogę, przedstawić najpierw, kim jest Eros i jaką ma istotę, następnie jego dzieła. Najłatwiej zaś będzie, mojem zdaniem, wyłożyć sprawę w ten sposób, w jaki mnie niegdyś ta cudzoziemka przez pytania dowodziła. Prawie bowiem to samo i ja do niej mówiłem, co właśnie Agaton do mnie, że Eros jest bogiem potężnym i że jest miłością piękna. A przekonywała mnie takimi samymi dowodami, jakimi ja jego, mianowicie, że według mego twierdzenia Eros nie jest ani piękny ani dobry.
Co ty mówisz Diotimo? zawołałem na to. Więc Eros jest brzydki i zły?
Nie bluźnij! rzekła Czy myślisz, że, co nie jest piękne, musi być szpetne?
