wamy go miłością, dla innych zaś gatunków innych nazw używamy.
Jak naprzykład? zapytałem.
Użyjmy następującego przykładu: Wiesz, że ποίησις[1] jest wieloraką. Wszelka bowiem przyczyna wszystkiego, cokolwiek z niebytu w byt przechodzi, jest ποίησις, tak, iż każde dzieło, które przychodzi do skutku przez jakąkolwiek sztukę, jest ποίησις, a wszyscy mistrzowie w tem ποιηταί.[2]
Prawda.
A jednak, mówiła dalej, wiesz, że nie nazywają się i, lecz inne mają nazwy, od całej zaś ποίησς jeden gatunek oddzielony, ten, który odnosi się do komponowania melodyj i tworzeniu wierszy, ma nazwę rodzaju. To tylko bowiem jedno tworzenie nazywa się ποίησις, a ci, którzy posiadają ten gatunek tworzenia, ποιηταί.
Prawda.
Tak samo ma się sprawa i z Erosem. Rodzajowe jego pojęcie stanowi wszelka żądza dobra i szczęścia, mianowicie owa największa i dla każdego podstępna miłość. Lecz o tych, którzy dążą do tego stanu rozlicznemi innemi drogami, czy przez nabywanie majątku czy gimnastykę czy filozofią, nie mówimy, ani, że kochają, ani, że są zakochani, natomiast ci, którzy zwracają się do pewnego jednego gatunku i ten gatunek gorliwie uprawiają, otrzymują nazwę rodzaju, to jest miłości, kochania i zakochanych.
Zdajesz się prawdę mówić, zauważyłem.
Utrzymuje się wprawdzie zdanie, mówiła dalej, że ci kochają, którzy swojej drugiej szukają połowy, mojem jednak zdaniem miłość nie zwraca się ani na połowę ani na całość, jeżeli te właśnie, kochany przyjacielu, nie są dobrem. Przecież własne nogi i ręce gotowi są ludzie dać sobie odciąć, jeżeli ich członki zdają im się być złymi. Nikt bowiem nie kocha, jak sądzę, swojej własności, jako takiej, chyba, że ktoś dobro nazywa swojem własnem, zło zaś cudzem mieniem, bo ludzie nic innego nie kochają, jak tylko dobro.
Czy tobie zdaje się co innego?
Nie, na Zeusa! odrzekłem.
