Sokratesem i staram się wiedzieć każdego dnia, co mówi lub czyni, nie ma jeszcze trzech lat. Przedtem zaś biegając, gdzie los nadarzył i myśląc, że w ten sposób czegoś dokonam, byłem niezczęśliwszy od każdego innego człowieka, podobnie jak ty obecnie, który sądzisz, że należy się zajmować czemkolwiekbądź raczej aniżeli filozofią.
Nie szydź ze mnie, zawołał Glaukon, lecz powiedz mi, kiedy to odbyła się ta rozmowa?
Kiedyśmy byli jeszcze dziećmi, odrzekłem, kiedy Agaton odniósł zwycięztwo swoją pierwszą tragedyą, mianowicie następnego dnia po dziękczynnej za zwycięztwo uczcie, jaką wyprawił wraz z choreutami[1].
A więc zdaje się bardzo dawno, ozwał się na to tamten. Lecz któż ci o tem opowiadał? czy nie sam Sokrates?
Nie na Zeusa, odparłem, ale ten sam co i Fenixowi Był to niejaki Arystodem Kidatenejczyk[2], niskiego wzrostu, zawsze bosy. Ten był obecny rozmowie, należąc do największych wówczas mojem zdaniem wielbicieli Sokratesa. Wypytałem się jednak o niektóre od niego zasłyszane szczegóły także samego Sokratesa, a ten potwierdził mi jego opowiadanie.
Opowiadajże mi więc! zawołał. Wszak, jeżeli się idzie tą drogą do miasta, można dobrze i opowiadać i słuchać. Taki zatem pośród drogi mieliśmy przedmiot rozmowy, dlatego to, jak już na początku zaznaczyłem, nie jestem nieprzygotowany. Jeżeli wam także mam opowiedzieć, muszę to uczynić. Gdy bowiem albo sam rozprawiam o filozofii albo słucham innych rozprawiających, to oprócz korzyści, jaką stąd mojem zdaniem odnoszę, doznaję nadto niewymownej rozkoszy, gdy zaś słyszę rozmowy innej treści zwłaszcza wasze bogacze i kapitaliści, to nie tylko
- ↑ χορευτής członek chóru w tragedyi.
- ↑ Nazwisko utworzone od nazwy gminy Κυδαθήναιον. Arystodem Kidatenejczyk należał do tych uczniów Sokratesa, którzy mistrza swego także w drobnostkach naśladowali.
króla macedońskiego Archelausa. Tam także umarł prawdopodobnie około 400 r. przed Chr. Oddzielił chóry od akcyi. Odtąd mają chór na celu wypełnienie pauz i nazywają się ἐμβόλιμα. Muzyka jego odznaczała się niezwykłą miękkością tak, iż weszła w przysłowie (Αγάθωνος αὔλησις). W języku naśladował antytezy Gorgiasza aż do przesady. W treści odważył się na wielką nowość, bo dla tragedyi Αθος (kwiat) wymyślił oryginalną fabułę. (W Christ. Gesch. d. gr. Literatur. II. Auf. München. 1890. p. 236, 237).
