jego przetrwała z górą 9 wieków i dopiero dekretem cesarza Justynjana w r. 529 została zamknięta.[1]
Do r. 385/4 przed Chr. należy odnieść napisanie „Biesiady.“[2]
„W akademji raz na rok była wielka uroczystość Muz, schodząca się ze świętem szkolnem ateńskich efebów, które odpowiadało mniej więcej naszej gimnazjalnej maturze. Obchodzono także urodziny Apollina (7. Thargelion), które były zarazem urodzinami założyciela, a były oprócz tego zebrania miesięczne, kończące się tak samo, jak tamte, wesołą ucztą. Przewodniczył oczywiście zebraniom wszystkim sam założyciel, w godności dożywotniego thiasarcha, on zresztą był głową całej instytucji. Następcy jego z wyjątkiem Speuzyppa, którego sam po sobie naznaczył, byli wybierani przez młodzież.
Biesiady akademji, w części opędzane z dochodów
- ↑ Do wyjaśnienia szczegółów, tyczących się założenia akademji Platońskiej i innych kwestji w związku z nią zostających posłużyła cenna rozprawa Wilamowitz-Moellendorfa. Die rechtliche Stellung der Philosophenschulen, we Philog. Untersuch. zeszyt IV., Berlin 1881.
Porów. w tym względzie zajmującą i na źródłach opartą rozprawę Michała Jezienieckiego p. t. „O szkole platońskiej czyli Akademji, jej organizacji i działalności naukowej.“ - ↑ Co do czasu napisania djalogów platońskich mało mamy dat pewnych. Do takich szczęśliwych djalogów należy „Biesiada.“ Z anachronizmu o przesiedleniu Mantynejczyków przez Spartan, który to fakt zdarzył się późną jesienią r. 385, wnosimy, że Platon był pod świeżem jego wrażeniem i mimowolnie użył anachronizmu. Por. jeszcze W. Lutosławskiego: „O pierwszych trzech Tetralogjach dzieł Platona. Kraków, 1896. Str. 137.
