Wystąpił problem z korektą tej strony.
PHEDON
CZYLI
O nieśmiertelności duszy.
Pythagorae censuit Deum esse animum per naturam rerum intentum et commeantem, ex quo animi nostri carperentur.
Cicero de Natura Deorum.[1]
Phedon przedstawia spokojność Sokratesa w więzieniu, z jaką oczekuje śmierci, którą uważa za wybawcę duszy swojéj z więzów ciała moc jéj krępujących, i niedozwalających téj dzielności, jakąby miała, gdyby się od nich uwolniła. Kiedy umrę, mówi, mam nadzieję że znajdę na tamtym świecie lepszych ludzi, choć tego z pewnością twierdzić nie mogę, jednak że znajdę dobrych bogów, o tém każdego mogę zapewnić. W rozwinięciu tych myśli powiemy że jest w nas bezwątpienia coś takiego, co się objawia i daje poznać przez działanie rozumu i woli, trwalsze, doskonalsze od ciała, exystuje. i po jego śmierci. Jest to duch jakiś, który raz wyszedłszy z osłony ciała[2], wolny, sobie zestawiony, wraca do
- ↑ Ὁ μὲν Θεὸς εἰς αὐτὸς δὲ οὐχ ὡς τινὲς ἐνονοῦσιν ἐκτὸς τὰς διακοσμήσεις ἀλλ’ ἐν αὐτῷ ὅλως ἐν ὕλῳ τῷ καλλίφ επισκοπῶν πάντας, τὰξ γενέσεις ἐστί, χράσεις εὖν τῶν ὅλων αἰώνων καὶ ἐργάτης τῶν ἀνθρώπων, χαὶ ἔργων, ἀρχὰ πάντων ἐν οὐρανῷ, φωτήρ χαὶ πατήρ νοῦς χαὶ ψυχῶν τῶν ὅλων κύκλων ἀπάντων κινήσεις.
Ὄντως ὢν ὁ Πυθαγόρας. Ocellus Lucanus. - ↑ δάχημα ψυχής.
