le... Że nie spłonęli oni rumieńcem wstydu na myśl, iż niebawem czynem samym dowiodę im kłamstwa, skoro się pokaże w rzeczywistości, że za biegłego mówcę bynajmniej uchodzić nie mogę — szczyt to już, doprawdy, ich bezczelności! Chyba — że biegłym mówcą zwie się u nich człowiek, mówiący prawdę: jeśli bowiem w takiem słów tych używają znaczeniu, to gotów jestem przyznać, że, acz nie podług ich miary, istotnie mówcą ja jestem...
Oni więc, jak wam mówię, jednego prawdziwego słowa nie wyrzekli przed wami, ale odemnie najszczerszą usłyszycie prawdę. Nie będzie to, Ateńczycy, — Zeusem[1] się świadczę — mowa, jaką ich była,
- ↑ Zeus, syn Kronosa (Κρονίων, Κρονίδης) i Rei, brat Hadesa, Posejdona, Hestyi, Demetry i Hery. Z pomocą braci Zeus strącił z tronu ojca swego Kronosa, podobnie jak Kronos z pomocą tytanów (dawniejszy ród bogów, synowie Uranosa, nieba, i Gai, ziemi) pozbawił był władzy rodzica swego, Uranosa. Przy podzielę panowania nad światem Posejdon otrzymał władzę nad morzami, Hades — podziemie z duszami zmarłych, Zeus zapanował na niebio-
wybranych rozdzielano na 10 oddziałów, po 500 w każdym oddziele; z pozostałych tysiąca uzupełniano potem pojedyńcze oddziały w razie śmierci, lub nieobecności czasowej którego z 500. Każdy z przysięgłych, jako znak swojej godności, otrzymywał tabliczkę śpiżową z wyobrażeniem głowy Gorgony (herb rzeczypospolitej), z nazwiskiem własnem i numerem oddziału, którego był członkiem. W dni, przeznaczone do sądzenia spraw, przysięgli zbierali się na agorze (rynku), gdzie archontowie, zwani tesmotetami (prawodawcami), przystępowali do losowania, w jakim sądzie (gmachu sądowym) każdemu oddziałowi w dniu tym zasiadać wypadnie. Od jednego z gmachów sądowych, zwanego „ήλιαία“ przysięgli nazywani byli helijastami.
