Ta strona została skorygowana.
dla człowieka, albo też... nie wiem, co mam o niej powiedzieć... sam, zaprawdę, nie znam jej wcale, a ktokolwiek mi ją przypisuje, ten mija się z prawdą i dla tego tylko tak mówi, iż ma oszczerstwo na celu. I nie burzcie się przeciwko mnie, Ateńczycy, choćby wam się i zdawało, iż zbyt zuchwałe prawię wam rzeczy... Słowa, które mam wygłosić, nie będą moje własne: powołam się na tego, od którego one wyszły, a który w oczach waszych godzien jest wiary. W sprawie mej mądrości, czy ona jest mądrością i jaką mianowicie, jako świadka postawię wam boga delfijskiego[1]. Znacie zapewne Chajrefonta... Od młodości
- ↑ Apollon, syn Zeusa i Leto, córki tytana Kojosa, urodził się na wyspie Delos, u podnóża góry Kiyntos: tu Leto, prześladowana przez Herę, znalazła bezpieczne schronienie i powiła Apollona i Artemidę. Apollon był bogiem dobra i porządku, wszystkiego, co piękne w przyrodzie, podniosłe i szlachetne w duszy ludzkiej: stąd drugie jego imię jest Fojbos (złacińska Feb), t. j. jasny, świetlany, przeczysty. On objawia ludziom wolą ojca swego, Zeusa, która jest dla nich prawem bożem, a nieposłusznych prawu temu razi nie chybiającemi nigdy celu strzałami ze srebrnego łuku (celny, zdala rażący, srebrołuki). Już w ludowym eposie greckim Apollon występuje jako Helijos(słońce) i bóg zarazy (Ilijada I. 42 sqq.): karze ludzi morem, chorobami i niespodziewaną śmiercią; lecz, przebłagany, cofa karzącą, a wyciąga nad człowiekiem zbawczą rękę (uzdrawiający, odwracający nieszczęście): uroczystym przeto śpiewem błagano go o odwrócenie moru i, gdy zaraza minęła, hymnem radosnym (pajanem) dziękowano za wybawienie od klęski. Dobroczynne światło Helijosa budzi w sercu człowieka żywe uczucie swobody i wesela: Apollon więc jest bogiem pieśni i muzyki, przewodnikiem muz. Jako stróż i zwiastun wyroków Zeusa, jest bogiem wróżby, przepowiedni. Przed jasnem, „wszystko widzącem“ jego okiem nic się ukryć
