téj sztuki, ten wyszedłby téż także na sławniejszego fletnistę, a niezdolny pozostałby nieznanym — i często syn mistrza dobrego złymby był a syn złego dobrym. A jednak w stosunku do nieświadomych i nie rozumiejących się wcale na grze téj, byliby oni wszyscy jeszcze dobrymi. Bądźże tak także przekonany i w tym wypadku: ten, który ci się człowiekiem najniesprawiedliwszym wydaje z pomiędzy ludzi pod prawami żyjących i po ludzku wychowanych, sprawiedliwym jeszcze jest i mistrzem w tym względzie, gdyby go D. przyszło porównać z ludźmi, którzy nie mają ani wykształcenia ani sądów ani praw i wcale nie żyją w konieczności troszczenia się o cnotę, ale którzy jakimiś byliby dzikimi, jakich nam np. przeszłego roku poeta Ferekrates wprowadził na scenę w Lenajonie[1]. Między takich nieprzyjaciół rodu ludzkiego dostawszy się, jacy tam w chórze owym występują, czułbyś się zapewne szczęśliwym, gdybyś natrafił na Eurybatosa i Frynondasa[2], i wzdychałbyś z utęsknieniem za E. niegodziwością mieszkańców tutejszych! Ale tyś teraz zepsuty, Sokratesie, i ponieważ wszyscy wedle sił swoich nauczycielami są cnoty, zdaje ci się, że nie ma takiego żadnego. Jest to zupełnie tak, jak gdybyś szukał nauczycieli, 328.
aby się po grecku nauczyć, i nie znalazł nikogo; i równieżby tak było, gdybyś szukał nauczycieli dla synów rzemieślników naszych w téj saméj sztuce, któréj oni od ojców się wyuczyli, o ile ojcowie i przyjaźni im spół-
- ↑ Ferekrates był jednym z celniejszych komedyopisarzy szkoły starszéj. Komedya jego »Dzicy« z treści nam bliżéj nieznana wystawioną została r. 420. przed Chr. — Lenajon byłato część dzielnicy w Atenach, poświęcona Dionyzosowi, z dwoma świątyniami i teatrem starym.
- ↑ Obaj znani z niegodziwości, tak że nazwiska ich w przysłowie poszły. Eurybatos, Efezyjczyk, otrzymawszy od Krezusa znaczną sumę na zamówienie wojska najemnego w Peloponezie, zdradził go i przeszedł na stronę Cyrusa. Czém zasłużył sobie Frynondas, Ateńczyk, na takie imię, nie wiémy.
