Strona:PL Platon - Protagoras (1923).pdf/115

 — Nieprawdaż, więc na coś innego?
 — Tak, powiada.
 — A może bojaźliwi gotowi iść na coś, czego się niema co bać a odważni na to, co straszne?
 — No, tak przecież powiadają ludzie, Sokratesie.
 — Słusznie, ale ja się nie o to pytam, tylko ty sam powiedz, na co to gotowi iść ludzie odważni? Czy na to, co straszne; i to iść w mniemaniu, że to straszne, czy też na to, co nie?
 — Ależ to, powiada, zostało wykazane w twoim wywodzie przed chwilą, że to niemożliwe.
 — Masz i tu rację, powiedziałem. Jeżeli to zostało wykazane słusznie, to znaczy, że nikt się nie rzuca na coś, co sam uważa za straszne.
 Zgodził się.
 — A prawda, że jedni i drudzy gotowi są iść na to, czego się nie boją; i bojaźliwi i odważni. W tych warunkach jedni i drudzy gotowi iść na to samo.
 — Ale gdzież tam, Sokratesie, powiada. Przecież to właśnie wprost przeciwne jedno drugiemu: to, na co gotowi się rzucać odważni i to, na co pójść potrafią bojaźliwi. Ot, już na wojnę jedni chcą iść a drudzy nie chcą.
 — A czy to rzecz piękna: iść na wojnę, czy szpetna?
 — Piękna, powiedział.
 — Nieprawdaż; jeśli piękna, to i dobra, jakeśmy się przedtem zgodzili?
 — Prawdę mówisz, i mnie się też zawsze tak samo wydaje.