ruch w duszy obudzą, uszlachetniając widza nie przez naśladownictwo (tego co widzi) dopiéro, ale już przez roztrząsanie rzeczy wybór mu nastręczając.
Postanowiliśmy i my tedy pobawić nad opisami żywotów, i tę oto dziesiątą księgę ułożyliśmy, żywot Periklesa i Fabiusza Maximusa, który zwojował Annibala, obejmującą, mężów, jako innemi przymioty sobie podobnych, tak mianowicie łagodnością i prawością, toż zdolnością znoszenia nierozumów tłumu i współrządzców, największe użytki przynoszących swoim ojczyznom. Iżali trafnie sądzimy, wolno rozstrzygać z tego co piszemy.
Pochodził Perikles z plemienia (fyle) Akamantis, z okręgu zaś Cholarge, z domu i rodu piérwszego tak po ojcu jak po matce. Xantip bowiem, zwycięzca wodzów Wielkiego Króla pod Mykalą, poślubił Agaristę, córkę Klisthenesa, który Pizistratidów wygnał, samodzierstwo (w Athenach) zniósł, prawa nadał i ustawę państwa wyśmienicie umiarkowaną ku zgodomyślności i całości obywateli urządził. Agarista miała sen, iż urodziła lwa, zaczém po niewielu dniach wydała na świat Periklesa, kształtne zresztą dziecię, tylko z główką nieco przydługą i nadmierną. Z tego to powodu prawie wszystkie wizerunki Periklesa z hełmem na głowie przedstawiają go, ponieważ, jak się zdaje, rzeźbiarze nie chcieli przyganić postaci, poeci zaś atticcy wązko-głowym go przezywali. Z komików tak się odzywa Kratinos w sztuce „Podlejsi (Cheirones)“:
„Niezgoda i Zeus sędziwy złączywszy się, największego wydali tyrana, którego Cefalegeretem[1] zowią bogowie.“
I znowu w „Zemście (Nemesis)“:
„Zstąp Zeusie gościnny i głowiasty (karaie).“
Telekleides mówi: że już to przygnieciony sprawami miasta siedzi wśród grodu, z ciężkim zawrotem w głowie, już to sam jeden z głowy jedenastołożéj łoskot wielki wydaje; Eupolis nareszcie w „Okręgach (Demach)“, wywiadując się o każdym z przybyłych z Hadesu demagogów, gdy naostatku Periklesa
- ↑ Głowogromadnikiem.
