wymieniono, woła: „przywiódłeś tego co głową był tamtych w podziemiach.“
[4] Nauczycielem Periklesa w muzyce większa liczba Damona być mieni, którego imię wymawiając, należy, powiadają, skracać zgłoskę piérwszą; Aristoteles natomiast pisze, że u Pythoklidesa wyćwiczył się w muzycznym kunszcie. Wszakże Damon, zdaje się, będąc dzielnym umnikiem, ukrył się pod imię muzyka, przed tłumem zatajając swą biegłość, ale z Periklesem w szranki występującym polityczne zadawał się jakoby namaszczacz i mistrz. Nie utaił atoli Damon, iż liry tylko za pokrywkę używał, ale jako burzliwa głowa i sprzyjający samodziercom wygnany został sądem skorupkowym, i poetom komicznym nastręczył materyą do żartów. A więc Platon[1], nawet tak go wybadującym wprowadza kogoś na scenę: „najprzódże powiédz mi, błagam, tyżeś to, Chironie, wychował Perikiesa?“ Słuchał także Perikles Zenona Eleatę, który, jak Parmenides, badaniem natury zajmował się, lecz eklektyczną, pewną, a przez przeciwieństwa w wątpliwości wplątywającą wyrobił naukę, jako i Timon, Fliazyjczyk, na pewném miejscu tym kształtem (διά τούτων) wyraził się: „dwujęzycznego Zenona niezmożona potęgo, podbijającego[2] wszystko“ Atoli mężem, co najwięcéj udzielał się Periklesowi i najwięcéj przyczynił mu powagi i umysł jego dosadniéj zaprawił do ludowództwa, co zgoła nad poziom wyniósł jego ducha i natchnął wzniosłemi popędy, mężem tym był Anaxagoras z Klazomenów, którego ówcześni Rozumem (νούν) nazywali, czy to podziwiając jego rozległą i nadzwyczaj przenikliwą w rzeczach przyrodzenia siłę myślenia, czy téż dla tego, ponieważ piérwszy uładowaniu Wszechności za przyczynę nie traf albo konieczność naznaczył, ale rozum czysty i niezmięszany, wśród zamętu wszystkich innych żywiołów oddzielający i porządkujący części do siebie przynależne.
Do tego męża nad miarę przywiązawszy się Perikles, [5] i ową tak zwaną[3] górnomównością i wysokogadulią przeją-
