Strona:PL Plutarch - Perikles.pdf/18

jaciel Lakedaemończyków i nieprzychylny Ludowi, wygnany został, zamożnością i rodem nikomu nie ustępujący, najświetniejszemi zwycięztwy nad barbarami odznaczony, napełniwszy mnogiemi skarby i łupami Miasto, jak się w jego życiu opisało. Taką to moc pozyskał sobie Perikles w Ludzie.
 Czas wygnania sądem skorupkowym naznaczało prawo [10] dotyczącym na dziesięć lat; otóż gdy w pośrodku tego ostracyzmu Kimona, Lakedaemończycy z wielkim wojskiem wpadli do ziemi Tanagrejskiéj, a Atheńczykowie naprzeciwko nim wyruszyli, Kimon przybiegłszy z wygnania i broń z swymi plemiennikami (fyletami) połączywszy, czynem zmazać pragnął podejrzenie o lakonizm, podzieliwszy niebezpieczeństwo boju z współobywatelami; ale Periklesa stronnicy porozumiawszy się oddalili go, jako wygnańca. Z tego téż powodu zdaje się, zmuszony był Perikles odbyć tam walkę bardzo zaciętą, ale i największą ze wszystkich sławą okrył się, nie poszczędziwszy życia. Wszakże przyjaciele Kimona polegli wszyscy pokotem, których Perikles społem obwiniał o sprzyjanie Lakedaemończykom; ale ciężki żal za to co uczynili, ogarnął Atheńczyków i tęsknota za Kimonem, pokonanych na granicach Attiki, a oczekujących srogiéj wojny z nastaniem pory dojrzewania zboża. Zmiarkowawszy to Perikles, nie ociągał się z dogodzeniem pragnieniom mnóztwa, ale wniosek do Uchwały sam napisawszy, odwoływał Kimona, a ten powróciwszy, skojarzył pokój między Athenami a Spartą; sprzyjali mu bowiem Lakedaemończycy, jako nienawidzili Periklesa i innych przywódzców ludu. Niektórzy podają, że nie prędzéj Perikles wniosek uczynił o odwołanie Kimona, aż potajemna umowa pomiędzy nimi stanęła za pośrednictwem Elpiniki, siostry Kimona, że Kimon na dwustu nawach wypłynie z Miasta i pozewnątrz wojować będzie, podbijając kraj Króla (perskiego), a Perikles władać będzie sprawami w grodzie. Podobno téż dawniéj taż Elpinika zjednała Kimonowi Periklesa łagodniejsze obejście, kiedy toczyła się sprawa jego o głowę. Jednym bowiem z oskarżycieli był Perikles, przez Lud do tego wysadzony, a gdy przybyła do niego Elpinika i błagała, on uśmiechnąwszy się, rzekł: „o Elpiniko staruszką (za stara) już jesteś, aby takie