przy pomocy pewnego pastora amerykańskiego z Rio de Janeiro. Przedsiębiorstwo to ostatecznie zbankrutowało, poczem w roku 1817 zagarnął wyspy rząd angielski, wysławszy w tym celu oddział wojskowy z Przylądka Dobrej Nadziei. I to panowanie jednak nie przetrwało długo; natomiast już po ewakuacji kraju przez załogę angielską, osiadły tu dwie czy trzy angielskie rodziny, bez upoważnienia i poparcia swego rządu.
Dnia dwudziestego piątego marca, roku 1824, kapitan Jeffrey, płynąc na statku „Berwick“ z Londynu do ziemi Van Diemena, zawędrował po drodze na wyspy Tristan d’Acunha i znalazł tam Anglika nazwiskiem Glass, podającego się za kaprala angielskiej artylerji. Glass ogłosił się naczelnym gubernatorem wyspy, poddanymi jego byli mężczyźni w liczbie dwudziestu jeden i trzy kobiety. W rozmowach z kapitanem Glass wynosił pod niebiosy zdrowotność klimatu i urodzajność ziemi. Ludność małej osady zajmowała się gromadzeniem foczych skór i wytapianiem tranu z morskich słoni; produkty te chciał Glass dostawiać do Przylądka Dobrej Nadziei; posiadał do tego celu mały skuner.
Podczas naszego pobytu na wyspach Glass rezydował tam jeszcze. Kolonja jego znacznie wzrosła i liczyła pięćdziesięciu sześciu ludzi na właściwym Tristanie, nie biorąc w rachubę małej osady z siedmiu osób na wyspie Nightingale.
Bez trudności zaopatrzyliśmy się tutaj obficie w żywność, jakiej potrzebowaliśmy, było tu bowiem mnóstwo baranów, świń, wołów, drobiu, kóz, królików, wszelakich ryb, oraz rozmaitych jarzyn. Zarzuciliśmy kotwicę przy największej wyspie, na głębokości osiem-
Strona:PL Poe - Opowieść Artura Gordona Pyma.djvu/178
Ta strona została przepisana.
