Ta strona została uwierzytelniona.
II.
Czegoż się smuci dusza znękana,
Czegoż przyszłości się boi?
Żyjesz, a życie to wielka rana,
Którą śmierć tylko zagoi!
Czegoż się smuci dusza znękana,
Dla nas świat prędko przepłynie,
A w śmierci życia zgoi się rana,
A śmierć nas pewnie nie minie.
Dusza rzuciła światła ojczyznę,
I tęskny ogień w niej pała —
Wypiła w czarze życia truciznę,
A w czarę życia łzy wlała!
Czegoż się tęskne serce twe smuci,
Zbliża się chwila rozstania!
Wkrótce ci śmierci Anioł zanuci,
Zanuci hymn zmartwychwstania.
