Strona:PL Poezye Tomasza Kajetana Węgierskiego 086.jpg

Lecz co jej chlubę Spartanki daje
 Wolność i święta Ojczyzna.
Z niezmiennym Polki obliczem znoszą
 Że los ich naród uciska,
Jej umartwienie i żal przynoszą
 Smutne ojczyzny zwaliska.
Nie wiele ceni hołd mężczyzn tkliwy
 Co sam wdzięk wielbi niewieści,
Lecz kto jest doli kraju życzliwy,
 W pięknem się sercu jej mieści.
Gorliwa Polka, matka starowna,
 Synowi ślady toruje
Jak przodków sława każe szanowna,
 Tak młody umysł wzoruje.
Uczy poczytać cnotę za bóztwo,
 Śmiać się z fortuny dziwactwa,
Więcej szacować zacne ubóstwo
 Niż źle nabyte bogactwa.
W najwyższym srogich losów ucisku
 Obywatelem być zawdy:
Dla marnych ozdób podłego zysku
 Serca nieprzedać ni prawdy.
Cieszyć będących w smutnej przygodzie,
 Zapędy dumy hamować,
Poważać równość w wolnym narodzie
 I tylko cnotą górować;
Śmiałemi usty wynurzyć zdanie
 Które sumienie wskazuje,
Tym przyjaźń oddać i obcowanie
 Których się umysł szacuje.