Strona:PL Poezye Tomasza Kajetana Węgierskiego 127.jpg

Jest prosta ziemia; lecz za niecnotę
 Bóg chcąc nas pono ukarać,
Tak wielką do niej wlał w nas ochotę
 Że o nią musiem się starać.

Już i przestrzenie morzów głębokich
 Ułomną łodzią zbiegamy,
Skryte pod Niebem Andów wysokich,
 Śnieżne wierzchołki zwiedzamy.

Z wieków nietknięte Indyjskie niwy
 Kolumbus pierwszy splądrował,
Mniej baczny, czy gdzie Bóg sprawiedliwy
 Końca zuchwalstwu nieschował.

Niechcę ja skarbów co tam za niemi,
 W życiu nieznając pokoju,
Przewraca murzyn wnętrzności ziemi,
 Oblany we krwi lub znoju.

Bo któż przy kupach potężnych złota
 Doznał prawdziwej swobody?
Niezasłoniły złociste wrota
 Krezusa, ni liczne grody.

Ów co przezacny stem miastów władał,
 Kreta go cała wielbiła,
Lubo z Bogami za stoły siadał,
 Śmierć go za równo zgładziła.