Strona:PL Pojata córka lizdejki.djvu/123

 Na to mówca całkiem już opryskliwie:
 — Niech kto inny tego szczęścia sprobuje, jam go nie łaknący, i wolę ciszę pustelni.
 Dokoła powstał śmiech, a królestwo nawet zbliżyli się i słuchali całej opowieści o miłości i długiem wysługiwaniu się Dowojny.
 Biedna Helena, lubo słusznie ukarana, radaby pod ziemię iść ze wstydu.
 To widząc, ulitowała się nad nią łaskawa Jadwiga i poszeptawszy z przytomnym biskupem Bodzantą, wezwała wnet przed siebie dziwacznego pielgrzyma.
 — Jestżeś pewien, że nie masz już w sercu żadnego uczucia dla tej oto panny? — spytała go łagodnie.
 Dowojna żachnął się gwałtownie i zajęknął w odpowiedzi:
 — Dość mię już dręczyła, czas mi poszukać spokoju.
 — Lecz za cóż ja mam cię stracić, dzielny mój Dowojna, wszak ci jeszcze nie jedną bitwę wypadnie nam stoczyć z chytrym zakonem i dzikimi tatarami? — wtrącił łaskawie król.
 Na to już okazał się bezsilnym w swem postanowieniu przyszły mnich, i zerwawszy kaptur, macał przy boku, czy aby nie dosięgnie rękojeści miecza.
 A lica mu przytem płonęły zapałem niekłamanym i silnym.