Strona:PL Prosper Mérimée - Carmen.djvu/106

gospodzie, dość blisko małej pustelni. Tam, rzekłem do Carmen:
 — Słuchaj, zapomnę o wszystkiem. Nie powiem ci o tam nigdy ani słowa; ale przysięgnij mi jedno, że pojedziesz ze mną do Ameryki i że tam będziesz żyła uczciwie.
 — Nie, odparła z dąsem, nie chcę jechać do Ameryki. Dobrze mi tutaj.
 — Dlatego, że jesteś blisko Łukasza; ale pomyśl, jeśli się wyliże, to i tak nie czeka go długie życie. Ba, zresztą, co mi do niego! za dużo roboty zabijać wszystkich twoich kochanków; ciebie zabiję.
 Wpiła we mnie swoje dzikie spojrzenie, i rzekła:
 — Zawsze myślałam, że mnie zabijesz. Za pierwszym razem kiedy cię ujrzałam, spotkałam księdza pod bramą mego domu. A tej nocy, wyjeżdżając z Kordowy, czy nic nie zauważyłeś? Zając przebiegł nam drogę tuż pod kopytami konia. Tak jest napisane.
 — Carmencita, spytałem, czy ty mnie już nie kochasz?
 Nie odpowiedziała nic. Siedziała ze skrzyżowanemi nogami na plecionce i kreśliła po ziemi palcem.
 — Odmieńmy życie, Carmen, mówiłem błagalnym tonem. Chodźmy żyć gdzieś,