Strona:PL Prosper Mérimée - Carmen.djvu/107

gdzie się nigdy nie będziemy rozłączali. Ty wiesz, że mamy, niedaleko stąd, pod dębem, zakopanych sto dwadzieścia uncyi... A także mamy jeszcze pieniądze u żyda ben-Józefa.
 Uśmiechnęła się i rzekła:
 — Ja najpierw, ty potem. Wiem, że tak ma być.
 — Zastanów się, podjąłem; cierpliwość moja, siła, wyczerpały się; decyduj się, albo ja się zdecyduję.
 Opuściłem ją i poszedłem w stronę pustelni. Zastałem pustelnika na modlitwie. Czekałem aż skończy; bardzo byłbym chciał się modlić, ale nie mogłem. Kiedy wstał, podszedłem ku niemu.
 — Mój ojcze, rzekłem, czy zechcesz pomodlić się za kogoś, kto jest w wielkiem niebezpieczeństwie?
 — Modlę się za wszystkich strapionych, odparł.
 — Czy mógłbyś odprawić mszę za duszę, która stanie może przed swoim stwórcą?
 — Tak, odparł, wpatrując się we mnie pilnie.
 I, jakgdyby dojrzał w mojej twarzy coś szczególnego, chciał mnie wyciągnąć na słowa: