Strona:PL Prosper Mérimée - Carmen.djvu/246

Tamango, widząc że mu zostało jeszcze siedmiu niewolników na karku, chwycił fuzyę i złożył się do pierwszej z brzegu kobiety: była to matka trojga dzieci.
 — Kup, rzekł do białego, albo ją zabiję: kieliszek wódki, albo strzelam.
 — Cóż ty, u licha chcesz abym z nią począł? odparłLedoux.
 Tamango dał ognia, i niewolnica padła martwa na ziemię.
 — Dalej, druga! wykrzyknął Tamango, mierząc do zupełnie zgrzybiałego starca: kieliszek wódki, albo...
 Jedna z żon trąciła go w ramię i strzał chybił. W starcu, którego Tamango miał zabić, poznała czarownika który jej przepowiedział że będzie królową.
 Tamango, którego wódka rozwścieczyła, wpadł w szał widząc iż ktoś staje w poprzek jego woli. Uderzył brutalnie żonę kolbą, poczem, zwracając się do Ledoux:
 — Masz, rzekł, daję ci tę kobietę.
 Była ładna. Ledoux przyjrzał się jej z uśmiechem, poczem wziął ją za rękę:
 — Znajdzie się dla niej pomieszczenie, rzekł.
 Tłómacz był to ludzki człowiek. Dał Tamangowi tabakierkę z tektury i zażądał w