Strona:PL Prosper Mérimée - Carmen.djvu/93

 — A ja, rzekłem, powiadam ci, że jeżeli jeszcze będziesz pracować dla spraw Egiptu w ten sposób, wnet zrobię koniec z tem wszystkiem.
 — Ho, ho! Patrzcie! Czy ty jesteś mój rom, żeby mną rządzić? Jednooki nic nie mówi, a co ty masz do gadania? Czyś nie powinien być szczęśliwy, że ty jeden możesz się uważać za mego minchorro (kochanek, kaprys)?
 — Co on mówił? spytał Anglik.
 — Że ma pragnienie i że napiłby się czego, odparła Carmen.
 I przewróciła się na kanapę, śmiejąc się do rozpuku ze swego tłómaczenia.
 Panie, kiedy ta dziewczyna się śmiała, nie było sposobu mówić rozsądnie. Kto żył, śmiał się wraz z nią. Ten dryblas Anglik zaczął się śmiać również — ot, głupiec! — i kazał aby mi przyniesiono pić.
 Podczas gdy piłem, ona rzekła:
 — Widzisz ten pierścionek, który ma na palcu? jeżeli chcesz, dam ci go.
 Odparłem:
 — Dałbym palec, aby spotkać twego milorda w górach, każdy z maquilą (okuty kij) w garści.