łam a ja myślałam, że wam pomódz mogę... (odchodzi).
ADAM. Zapóźno, Pola, zapóźno...
ADAM i BELA chwilę sami.
ADAM (zamyślony). Więc ja pójdę w góry — tam, gdzie się mech pod nogą oślizgnie, gdzie kamień się przypadkiem pod nogą obsunie...
BELA. Lękam się! Ja taka młoda — taka silna jeszcze. — Lękam się.
ADAM. To pójdę sam.
BELA. Nie, nie, nie! Pójdę gdzie chcesz, ale lękam się — takam jeszcze młoda...
ADAM. I ja młody...
BELA. Otoczę cię taką miłością, tak cię utulę — patrz jam silna, ja muszę iść z tobą, ale zostań jeszcze; jeszcze spróbój; nie odpychaj mnie od siebie — rzućmy się w wir życia, będziemy je chłonąć, upajać się nim...
ADAM. Cieni nie zgonisz ze ścian, kreta po ziemią nie poszukasz...
GOŚĆ zwolna nadchodzi.
BELA. Cóż chcesz? Cóż? Przeklęty! — ty straszny!
GOŚĆ. To tylko życie straszne. To tak niezmiernie śmieszne, że ludzie tak życie kochają: śmierć dobra i cicha... To trochę głupiego szczęścia — to mamidło, ten
