Strona:PL Przybyszewski-Z cyklu wigilii.djvu/016

błysk jej białego ciała, oddech i odbłysk wzdłuż mej piersi — oddech i odbłysk wiosny, szczęścia, rozkoszy...
 A ręce moje szarpały się ku niej.
 Boże! Wszechmocny, litościwy Boże!
 Począłem się uspokajać, mówiłem głośno, bałem się i byłem szczęśliwy, że słyszę siebie samego w tej głuchej pustej samotności, kwiliłem jak dziecko, wyłem jak biczem smagane zwierzę, i błagałem, klęczałem i załamywałem ręce:
 — Przyjdź, jasna, przyjdź, połóż twe białe miękkie ręce na mem sercu! Patrz, jestem chory i samotny, potrzebuję ciepła i miłości, przyjdź jasna, weź w twe dobre ciche dłonie me serce. A otóż jestem w kościele. Jestem, małe chłopię, owiany błogą świętością bóstwa, strojny błogiem szczęściem, utkanem z miękkich jedwabiów, w sercu grają anielskie chóry — po raz pierwszy przyjmuję Ciało Pańskie.
 A moje serce staje się bóstwem odwiecznem, Ciałem Pańskiem, świętą hostyą.
 — Przyjdź, weź hostyą mego serca w twe miękkie ręce, przyjdź a przybierz się w jedwabny, złotem tkany ornat kapłański, a teraz podnieś twe ręce w górę, ponad czoło wszechbytu, podnieś wolno, poważnie z świętem namaszczeniem.
 Tu na stopniach kościoła naprzeciw wielkiego ołtarza. Przed nami żarem tryskające południe — wokół snopy złotych zbóż, złocą się ścierniska, a w oddali w dusznem drganiu mgieł świetlistych, mgieł trawiącej gorączki, ciemnieje las.
 A ponad żarem południa, ponad złotymi pokosami pszenicy w rękach twoich drga moje serce, krwawi i wzbija się w niebo.
 Drży świat, kornie kładą się pola, rozbrzmiewa las:
 Tantum ergo Sacramentum!
 Wszystko w okół mnie zataczało pijane kręgi, oboma rękoma objąłem głowę, zamknąłem oczy — wizya zanikła, zwolna stałem się spokojny.