Strona:PL Przybyszewski-Z cyklu wigilii.djvu/017

 A księżyc ciskał grube, gęste snopy światła do mej pracowni i w srebrnych zatokach tonęły me obrazy.
 Stamtąd wlepiał się w me oczy nagi bezwstyd kobiety sfinxa — z innej strony wwiercał się w mój mózg ohydny ruch jakiejś histerycznej tanecznicy a ze wszystkich ram czołgała się ku mnie jakaś lubieżna chuć pijanej hetery. Czułem, jak mi mózg krwią napływa. Przestałem być czasem i przestrzenią ograniczonem jestestwem — stałem się czystą, nagą duszą, tak odwieczną jak wszystkie światy razem, tak bezgraniczną, jak wszechprzestrzenia.
 A w tryszczącej pianie wieczności widziałem, jak stulecia i lat tysiące ciskają się w bezdenną otchłań — oczy me nieśmiertelne dotarły do głębi wszechbytu.
 Teraz pojąłem, czego mózg mój pojąć nie mógł. Pojąłem, co dusza ma myślała, gdy me ręce bezwiednie tworzyly. Z rozpryskanych fal morskich wyłoniła się biała, olbrzymia twarz, jesienny krajobraz przetworzył się w głębokie, w bezdennie głębokie oko, a w kształt krwawiącej się rany wypaliła na niej godzina zmroku mistyczne, lubieżne usta.
 I ze wszystkich mych obrazów wyłoniła się samica, wola wszechświatu, pra-łono — pani:
 Mylitta, nierządnica babilońska, która nigdy pragnień nie gasiła, a ulubieńców swych w ogień piekła rzucała, —
 Isis, co słońce w niepokalanem poczęciu porodziła, nikt ze śmiertelnych nie podniósł jej sukni —
 Athene, która nigdy nie zaznała ciemności łona matczynego, bo ją jasne przestrzenie mózgu zrodziły —
 Święta dziewica teutońskich lasów, przez którą Odyn swą wolę objawiał — i Ty — Ty potężniejsza jak Izyda, świętsza jak Athene, bom ja Cię porodził, ja ojciec twój i syn — Ty dziecię moje i matka moja.
 A cóż Ty Jahweh, czemuś mówił: obficie rozmnożę boleści