Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/025

 Biedny Stasinek siadł znowu przy fortepianie.
 — No tak, tak, co to, to prawda — mruknął młody rzeźbiarz. — Kurzawę zabili — zabili! — huknął pięścią o stół.
 — Podkowińskiego zabili! A teraz go żałują — mruczał Winiarski. — Niech czekają, nim takiego drugiego dostaną.
 — Jednak, psia krew, jak satanizm kwitnie! — krzyknął młody pan w bardzo wytwornem ubraniu. — I to nas, nas, nazywają wyrzutkami, potworami, satanistami — hu, hu! Za to, że parę flaszek szampana wypijemy. Madame Delmonse liczy nasze kieliszki!
 — „Słońce i pogoda,“ „Słońce i pogoda!“
 — „Będziemy se fiołeczki smykać...“
 Stasinek dobywał reszty sił, a jego siwa główka kiwała się na wszystkie strony...
 Na rysunku nonszalanckiego paona, zawieszonym na drzwiach, rozparł się młody człowiek, i patrzał ze spokojnym, cichym uśmiechem, i kiwał głową z głęboką rezygnacyą.
 Szarski podszedł taczając się ku niemu.
 — Janusz, Janusz — zafantowali mi fortepian!
 — Mam jeszcze jeden na składzie, jutro ci go przyślę.
 — Janusz, kochasz mnie?
 — Kocham.
 — Pożycz mi, Janusz, 30 reńskich. Możesz?
 — Mogę!
 — Ale, Janusz, ty nie możesz — ja wiem, że ty nie możesz...