Strona:PL Przybyszewski Stanisław - Synowie ziemi.djvu/031

 Szedł szybko do domu.
 Ochłonął nagle.
 Ziemia rodzinna!
 Tak, z niej, z jej błot, bagnisk, torfowisk wyssał ten jad, który mu każde uczucie przegryza i wszystko na ból przemienia.
 Zaśmiał się cicho i znowu przystanął.
 Tak! tędy wracał z nią do domu z nonszalanckiego Paona.
 Zastanowił się.
 Czy kochał ją kiedy? Kochał ją rzeczywiście? Byłaż to tylko próżność, że ma za żonę piękną i podziwianą panią?
 Zastanowił się głęboko i sięgnął duszą aż do pierwszego spotkania.
 Po cóż się łudzić, po cóż się okłamywać?
 Od pierwszej chwili, próżność, próżność!
 Próżność ich połączyła, związała, skuła, potem dzieci silniej jeszcze węzły zadzierżgnęły — no, tak!
 On był sławny, ona owiana egzotycznym urokiem — tak! i ten zamglony, tajemniczy głos, poza którym żadnej tajemnicy nie było, bo dusza jej płytka, próżna i miałka...
 Les paons nonchalants...
 Duszo, moja duszo, czemuś mnie oszukała?
 Nie kochał jej, ale chciał, by ona go kochała. A ona go nie kochała i kochać nie mogła, bo dusza jej za płytka i za miałka.
 I tak parę lat szarpaniny, ustawicznej męczarni.